એક ગીત શું કરી શકે? એક કાગળ પર ઘસેલી કલમ, કૅન્વસ પર પાડેલા રંગો, તબલા પર મારેલી થાપટો, ધરતી પર તાલબદ્ધ લીધેલા કદમોની તાકત કેટલી?
થોડા મહિનાઓ પહેલા હું શફલ પર ગીતો સાંભળી રહ્યો હતો. એક નવું ગીત વાગ્યું. “Places we won’t walk – Bruno Major”. બહુ જ સુંદર ગીત.
“Children cry and laugh and play
Slowly hair will turn to gray
We will smile to end each day
In places we won’t walk”
સૉન્ગ સાંભળીને એવું લાગ્યું કે આ માણસ કદાચ આ મોમેન્ટમાં લૉક થઇ ગયો હશે. જાણે આ એનું છેલ્લું ગીત હશે. પણ સૉન્ગ્સ શફલ પર હતા. બીજું ગીત વાગ્યું. એ જ સિંગર નું. “Nothing – Bruno Major”. એકદમ અલગ મૂડ. એકદમ જુદી વાઇબ. સુંદર ગીત. અલગ ઈમોશન. અને થોડી વાર માટે મને થયું કે આ એ જ માણસ કઈ રીતે હોઈ શકે? હજુ હમણાં તો એ હોપલેસ હતો. હવે એ ગળાડૂબ પ્રેમમાં છે.
થોડી વારમાં કંઈક સમજાયું. એ સૉન્ગ રાઇટરે જે કાંઈ પણ લખ્યું, એ એની એ પળની હકીકત હતી. અને બીજી પળમાં એની લાઈફ ચેન્જ પણ થઇ. અને એણે એ બંને ગીતો લખ્યા, બસ એટલું જ કહેવા માટે કે દેખાતો અંત જરૂરી નથી કે અંત જ હોય. એણે એ ગીતો લખ્યા એ લોકો માટે કે જેઓ જે તે મોમેન્ટમાં લૉસ્ટ ફીલ કરી રહ્યા છે. અને એ લૉસ્ટ વાળી મોમેન્ટમાં તેમને એ ગીત કાંઇક હૂંફ આપશે. કોઈ અહીં છે. અથવા તો હતું. અને એ માણસ હવે અહીં નથી. મતલબ કે અહીંથી નીકળવાનો રસ્તો પણ હશે. કદાચ સમય લાગશે. પણ રસ્તો મળશે.
આ વિચારો જયારે હું લખવા બેઠો, ત્યારે આ ફકરો ન’તો લખાયો. એ વખતે નીચે લખેલી આ કવિતા જેવું કંઈક લખાયું હતું, જે ઘણા સમયથી બસ ડ્રાફ્ટમાં પડી રહ્યું હતું. થયું આજે શૅર કરી જ દઉં. ક્યાંક કોઈકને કોઈ રસ્તો મળી જાય! 😉
વહી જતી આ સૌ પળમાંથી મેં બસ આ એક પળ પકડી,
કહી જતી જે આ પળની સૌ હકીકતો, એ તક ઝડપી.
એ કહેવા કે અહીં હતો હું, અને હવે હું નથી અહીં.
એ કહેવા કે તું જ્યાં છે ત્યાં કાલે તું પણ રહે નહીં.
કેવી સુંદર ઘટના છે, કે ગીત, સંગીત, ને કળા બધી
એક જ પળની રચના છે, ને તોયે રહેશે સદી-સદી,
જે પણ મનની મુસાફરીમાં શોધતું આવશે જો છાંયો,
એક પળની આ રચનામાં તે જોશે ખુદનો પડછાયો.
પડછાયો જોઈ એ જયારે નવી દિશાએ જાશે જ્યાં,
અનુભવોથી એના એ પણ છાંયો રચતો જાશે ત્યાં.
સૌના દીપે દીપ પ્રજ્વલિત થાતાં જાશે સૌ પંથે,
દિશાહીનો વિહોણી દુનિયાની આશા મળશે અંતે.
-વિરાજ
undefined હું 